Ik sprak met haar over de tijd in de VS en over de terugkeer naar Nederland.
Waarom de VS?
Mijn man kreeg de mogelijkheid om in Boston voor zijn (Nederlandse) werkgever een Amerikaanse tak op te zetten. We hebben toen ons huis in Laren verkocht en zijn met het hele gezin vertrokken. We wisten dat het om een project voor een paar jaar ging, maar in ons achterhoofd hielden we de optie open om ons voor een langere periode of misschien wel definitief in de VS te vestigen.
Verpleging
Voordat we vertrokken werkte ik part time als verpleegkundige - ik ben gespecialiseerd kinder- en oncologieverpleegkundige. Daarnaast had ik mijn eigen coachpraktijk. Eigenlijk begon die praktijk net lekker te lopen; wat dat betreft was het misschien niet zo’n handig moment om te vertrekken.
Toen we een paar maanden in de VS waren, kreeg ik mijn werkvergunning. Ik heb serieus overwogen of ik weer als verpleegkundige aan de slag zou gaan, maar omdat ik dan eerst een aantal verplichte examens zou moeten afleggen én omdat ik eigenlijk wel uit de verpleging wilde, heb ik dat uiteindelijk niet gedaan.
Op een gegeven moment kreeg ik van een vriendin in Nederland de tip om te checken of mijn BIG-registratie geactualiseerd moest worden. Dat bleek via DigiD te gaan. Omdat mijn DigiD niet meer werkte en het niet mogelijk was vanuit het buitenland online een nieuwe aan te vragen, heb ik dat toen laten zitten. “Dat komt later wel”, dacht ik.
Zo eenvoudig bleek dit echter niet te zijn. Inmiddels is de deadline voor herregistratie voorbij. Hierdoor is Barbara uitgeschreven uit het BIG-register en is haar bevoegdheid om als verpleegkundige te werken, vervallen.
Om mij opnieuw te kunnen registreren, zou ik een scholingstraject moeten volgen. Ik heb besloten om dat niet te doen. Aan de ene kant is het wel een raar idee dat ik dit beroep niet meer mag uitoefenen, maar aan de andere kant geeft het me ook een gevoel van vrijheid. Ik kan me nu helemaal op mijn bedrijf storten en heb geen excuus meer om dat niet te doen.
Coaching in de VS
Tijdens mijn verblijf in Boston heb ik een aantal trainingen gevolgd waar ik in mijn werk als coach veel aan heb, zoals yoga voor kinderen en een vijfdaags programma Mindfulness Based Stress Reduction.
Thema’s die erg actueel zijn in de VS, zijn het “dertigers dilemma” en de invloed van de sociale media op ons zelfbeeld. Op die gebieden heb ik nieuwe inzichten opgedaan, die ik zeker in mijn coachpraktijk kan gebruiken.
Hoewel ik die drie jaar in Boston best wat mensen heb begeleid, bleek het niet zo gemakkelijk mijn coachpraktijk uit te bouwen. Om te beginnen was het best lastig om mijn Nederlandse opleidingen en werkervaring te vertalen naar de Amerikaanse markt. Alleen al het schoolsysteem is daar heel anders.
Daar komt bij dat veel mensen in de VS hun eigen psycholoog hebben waardoor ze minder behoefte hebben aan een coach. Wat ongetwijfeld meespeelt, is dat de kosten van de psycholoog vaak worden vergoed door de ziektekostenverzekering. In het bedrijfsleven zie je wel executive coaches, maar dat is niet echt mijn vakgebied. De mensen die ik in Boston heb gecoacht, waren veelal buitenlanders, net als ik.
Nu ik terugkijk, denk ik dat ik er misschien harder aan had moeten trekken om mijn praktijk daar echt van de grond te krijgen. Dan had ik er waarschijnlijk meer uit kunnen halen. Maar ach, het is gegaan zoals het gegaan is. Ik heb veel tijd gehad voor mezelf en dat is ook goed geweest. Ik heb mezelf beter leren kennen en o.a. gemerkt dat ik sterker ben dan ik dacht.
Terug naar Nederland
Intussen hadden Barbara en haar man besloten dat zij niet nog jaren in de VS wilden blijven. Toen hij een mooie baan in Nederland aangeboden kreeg, was de keuze dan ook snel gemaakt. Ze huurden een huis in Amsterdam in een buurt waar ze zichzelf voorlopig wel zien wonen. Barbara vond een geschikte praktijkruimte niet al te ver van huis.
De verhuizing terug naar Nederland is eigenlijk tamelijk rimpelloos verlopen: de kinderen hebben het naar hun zin, mijn man heeft een leuke baan en ik ben blij met mijn sociale leven hier. Zo vind ik het heerlijk dat ik gewoon weer met mijn zussen kan afspreken.
Wat mijn praktijk betreft zit ik echt nog in de opbouwfase. Ik ben nu vooral bezig met ruchtbaarheid geven aan wat ik doe. Amsterdam is wat mij betreft de perfecte basis. Ik voel me hier helemaal thuis en kan me voor mijn gevoel profileren op een manier die bij mij past.
Een aantal oude contacten heb ik intussen weer aangehaald en sinds kort zit ik in een intervisiegroep. Dat is enorm inspirerend. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk.
Ik zie wel in dat het tijd gaat kosten om mijn netwerk - en dus mijn bedrijf - verder uit te bouwen. Zeker een jaar of twee, schat ik zo.
Natuurlijk vraag ik me weleens af waar ik nu zou staan met mijn praktijk als ik niet naar het buitenland was vertrokken. Dan had ik immers die onderbreking niet gehad.
Tip voor andere remigranten
Als ik van tevoren had geweten dat ik na drie jaar terug zou gaan naar Nederland, was ik denk ik actiever geweest met het onderhouden en uitbouwen van contacten hier. Of misschien was ik wel vast via internet een opleiding in Nederland gaan doen. Dit zou ik ook als tip willen meegeven aan mensen die weten of vermoeden dat ze na een aantal jaren in het buitenland weer in Nederland gaan wonen: blijf je Nederlandse netwerk onderhouden!
Toekomst
Mijn wens is dat mijn praktijk, Hammertime Coaching, over een paar jaar lekker draait. Ik werk daar dan vier dagen per week en daarnaast treed ik af en toe op als gastspreker en geef ik op vrijwillige basis groepsmeditaties. Verder hoop ik dat we dan een eigen huis hebben in de buurt waar we nu al wonen, misschien wel met een mooie praktijkruimte erbij. Dat zou ideaal zijn.
Voor meer informatie: www.hammertime-coaching.nl
Barbara blogt op www.Barbaraboston2011.wordpress.com
