Maar is er niet een hoop te regelen dan? Ja, er is veel te doen, dat zal ik niet ontkennen. Gelukkig hadden we alle spullen in de paasvakantie laten overkomen zodat het grove verhuiswerk al achter de rug was. Dat leek ons destijds een goed idee en dat was het ook. Ook handig was dat we nog steeds een Nederlandse bankrekening en telefoon hadden. Tip voor emigranten die vermoeden dat ze misschien wel weer een keer in Nederland gaan wonen: houd je bankrekening aan en neem een prepaid kaart met een Nederlands nummer; dat maakt veel dingen bij terugkeer een stuk makkelijker.
Intussen begin ik steeds meer te "bestaan" hier. De DigId, de persoonlijke OV-chip, de bonuskaart, de bibliotheekpas, ik heb ze allemaal. De eerste telefonische verkoper heb ik ook al aan de lijn gehad. Het is gedaan met het anonieme leventje!
Weer een beetje gewend aan de drukte en de files? Tja, die files, went dat ooit? We werden er al snel aan herinnerd dat het slim is om de situatie op de weg te checken voor we van huis gaan. En/of op het spoor natuurlijk. Ook daar is weinig veranderd. De NS zet nog steeds bussen in. Over de NS gesproken: de eerste keer dat ik op Utrecht CS was, dacht ik "Jee, wat een boel mensen". Alles krioelde door elkaar en ik liep daar zombie-achtig rond op zoek naar de in-/uitcheckpaal en het juiste spoor. Maar de tweede keer krioelde het al wat minder en nu merk ik er niets meer van.
"Ik herken mijn eigen land niet meer", zeggen veel terugkeerders. Ik kan me daar iets bij voorstellen als je lang weg bent geweest, met geen of weinig bezoeken aan Nederland, en in een compleet andere cultuur hebt geleefd. Maar zes jaar Noorwegen met regelmatige bezoekjes over en weer heeft weinig vervreemding teweeg gebracht. Is dat gek? Ik weet het niet. Makkelijk is het wel.
